Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΖΩΗ




Τα παραμύθια έχουν γίνει οι εμμονές μας,
δεν κάνουμε εμείς χωρίς αυτά.
Σ’ οθόνες μέσα ζούμε τις ζωές μας
και σε ανιήλαγα δωμάτια, κλειστά.


Στους δρόμους περπατάμε υπνωτισμένοι,
δεν μας αγγίζει πια καμία ομορφιά.
Θαρρείς και προχωράμε κουρδισμένοι,
σ’ επιλεγμένη από τα πριν στενή τροχιά.


Στα πάρκα δεν καθόμαστε πια τώρα,
λουλούδια δεν προσφέρουμε ποτέ,
δεν ανταλλάσσουμε καθόλου πλέον δώρα,
τον διπλανό μας δεν φωνάζουμε αδερφέ.


Θα σε ρωτήσω αγαπητέ μου συμπολίτη
και θέλω να μου πεις ειλικρινά,
αν τον φτωχό ακόμα λες αλήτη,
αν τον συνάνθρωπό σου βλέπεις φιλικά.


Αν τελευταία αντίκρισες τα άστρα.
Αν κάποτε ατένισες μακριά.
Αν γύρω σου ακόμα χτίζεις κάστρα.
Αν χαμογέλασες ποτέ σου στα παιδιά.


Τα παραμύθια έχουν γίνει οι εμμονές σου,
σε ψεύτικες εικόνες μέσα ζεις,
με πλαστικές χαρές γεμίζεις τις στιγμές σου       
με δόξα χάρτινη πασχίζεις να σωθείς.
 
           (Κώστας Μπούζας: 2010)

ΓΗΪΝΑ ΔΑΚΡΥΑ




Εμείς, τ’ άπειρα όντα της στιγμής,
            στο κέλυφος του χρόνου εγκλωβισμένοι,
ημιτελείς, αυθάδεις και θρασείς,
οι κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένοι.


Τα δάση μας τα κάψαμε εμείς,
ποτίσαμε το χώμα δηλητήρια,
το πρόσωπο αυλακώσαμε της γης,
με χίλια δυο φριχτά βασανιστήρια.


Διοξίνες, νέφος, τόνοι πλαστικού,
απόβλητα, σκουπίδια, δυσωδία,
η ανάσα ρόγχος, μόλυνση παντού,
ζωή πούφτασε νάναι τραγωδία.


Βόμβες φυτέψαμε πολλές εμείς,
τον θάνατο παντού με κάθε τρόπο,
το κλίμα καταστρέψαμε της γης,
άγονη έρημο αφήσαμε τον τόπο.


Νερά που έπαψαν να είναι πια νερά,
αέρας που δεν είναι πια αέρας,
φαινόμενο θερμοκηπίου πιο ψηλά,
η τρύπα του όζοντος το θέμα κάθε μέρας.


Και σ’ όλα αυτά ανάμεσα εμείς,
στην φλούδα ενός εγωισμού φυλακισμένοι,
ανόητοι, τυφλοί κι εγωπαθείς,
            οι κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένοι. 
 
           (Κώστας Μπούζας: 2010)

ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ




            Του πολέμου γεράκια χυμήξαν
            και ξέσκισαν τις σάρκες λαών,
            την φωτιά τους αλύπητα ρίξαν
            σε χαμόγελα αθώων παιδιών.


Πυρπολήσεις, απόγνωση, αίμα,
            δυστυχία, ερημιά, πανικός
            και ο φόβος κι ο τρόμος σαν ψέμα
            και ο πόνος κι ο θρήνος βουβός.


Βελιγράδι, Βαγδάτη και Γάζα,
            Βηρυτός, Οσετία, Καμπούλ,
            Σαλβαντόρ, Κουρδιστάν, πάλι Γάζα
            και στο μέλλον Ταϊβάν και Σεούλ.


Και ο θάνατος φεύγει πιο πέρα,
            το κουφάρι του σέρνει αλλού,
            όλη η γη μια φλεγόμενη σφαίρα,
            όλη η γη ένα δάκρυ παιδιού.

           (Κώστας Μπούζας: 2010)