Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ

Ένα πρωινό, σαν  νάταν τώρα το θυμάμαι,
το βλέμμα μου έφερα ένα γύρο.
Το άδικο αντίκρυσα να περισσεύει.
Είπα, θα πάρω μολύβι και χαρτί.
Όπου ο άνθρωπος και ‘γω μαζί.
Χρόνια περιπλανήθηκα στο περιβόλι
των ανθρώπινων ψυχών
και μάζεψα απ΄ τα  κλαδιά
σαν ώριμους καρπούς τα αναφιλητά τους.
Και βάλθηκα να τ’ απιθώσω 
μπρος μου στο χαρτί.
Αλλοίμονο, το χέρι μου παρέλυσε,
μπροστά στον πόνο τον αβάσταχτο
και στη βουβή κραυγή.
Σπαράγματα είναι τώρα η γραφή μου,
χαμένα  - ή κρυμμένα -  στη σιωπή.

(Κ. Μπούζας: Σπαράγματα γραφής, 2008)

Η μεγάλη προσδοκία για τη γέννηση του Θεανθρώπου

Πρωτοευαγγέλιο ονόμασε η Εκκλησία μας την υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στους πρωτόπλαστους, ότι από την Εύα θα προέλθει Αυτός που θα συντρίψει την κεφαλή του Διαβόλου. Υπόσχεση την οποία συναντάμε με διάφορες μορφές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Κοινή η ανάμνηση, κοινή και η ελπίδα.

Έτσι οι Πέρσες ανέμεναν τον Θεό του Ουράνιου Φωτός, τον Μίθρα, για να εξοντώσει τον δαίμονα Αριμόν. Ο τελευταίος, παίρνοντας τη μορφή φιδιού, έγινε η αιτία να εκδιωχθούν από τον παράδεισο οι πρωτόπλαστοι Μασά και Μασάνα. Για τους Ινδούς εξάλλου ο Λυτρωτής του κόσμου ταυτιζόταν με το Θεό Βισνού. Γι’ αυτόν πίστευαν, ότι θα επανέφερε την πρώτη γυναίκα Τίτη στον Παράδεισο, αφού θα νικούσε τον δαίμονα Κάλιν.
Οι Αιγύπτιοι, με τη σειρά τους, περίμεναν να έλθει κάποτε στη γη ο θεός Ώρος, θεός αγαθός του φωτός και της Ειρήνης. Αυτός θα νικούσε το φίδι Τυφώνα και θα οδηγούσε τους πρωτόπλαστους Όσιρι και Ίσιδα στον Παράδεισο. Οι Κινέζοι, τέλος, τον αναμενόμενο Λυτρωτή τον ονομάζουν Κισκί-Τσε, δηλαδή Άρχοντα και Ποιμένα, ενώ ο Κομφούκιος δίδασκε τους μαθητές του ότι: «Ένας Άγιος πρόκειται να αποσταλεί από τον ουρανό. Θα είναι Θεάνθρωπος εξουσιαστής του ουρανού και της γης».

Εκεί όμως που οι ρήσεις αποτελούν κυριολεκτικά προφητείες, είναι οι διδαχές των μεγάλων σοφών της Αρχαίας Ελλάδας. Έτσι ο ποιητής Αισχύλος στην τριλογία του «Προμηθεύς δεσμώτης, πυρφόρος, λυόμενος», αναφέρει ότι τον δέσμιο Προμηθέα θα λυτρώσει από τα δεσμά του απόγονος της παρθένου Ιούς, που θα γεννηθεί από Παρθένο χωρίς συνεργία ανδρός, αλλά με θεϊκή επέμβαση. Και ενώ τα προηγούμενα αποτελούν λόγια της ίδιας της Ιούς, σε άλλο σημείο ο Ερμής λέγει στον βασανισμένο δεσμώτη: «Στους πόνους σου τέρμα μην προσδοκάς, πριν εμφανιστεί ένας Θεός που θα αναλάβει αυτούς τους πόνους και θα θελήσει να πεθάνει για σένα, να πάει στον Άδη  και να τον συντρίψει».
Οι Σίβυλλες πάλι προλέγουν ότι ο Υιός του Θεού θα έλθει στη γη σαρκοφόρος, σε πάθη ανίατα θα δώσει θεραπεία, θα κρεμαστεί από λαό άπιστο και μάλιστα προβλέπουν ότι το όνομά του θα έχει 4 φωνήεντα και 2 σύμφωνα και το άθροισμα των γραμμάτων αυτού (κατά το Ελληνικό σύστημα αρίθμησης) θα είναι ο αριθμός 888.
Ο Δίκαιος Σόλων με τη σειρά του προφητικά διακηρύσσει πως: «οποτεδήποτε στην διηρημένη ανθρωπότητα η άσαρκος θεότης θα λάβει σάρκα, αυτή η θεότης θα φέρει την απαλλαγή από τα πάθη, θα κρεμαστεί από αγνώμονα λαό και όλα τα πάθη θεληματικά θα υποστεί». Ο Σωκράτης διδάσκει τον μαθητή του Αλκιβιάδη ότι θα έλθει «εξ ουρανού απεσταλμένος», ο οποίος θα μας διδάξει πώς να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους και πως θα λατρεύουμε τον Θεό. Ο Πλάτων τέλος, τον αναμενόμενο τον αποκαλεί Λόγο, Σωτήρα Θεό, Υιό Θεού και αναφέρει πως: «θα έλθει στιγμή που, ενώ είναι δίκαιος, θα νομισθεί άδικος και σαν τέτοιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί και θα πάθει όλα τα κακά».

Προσπερνώντας τις γνωστότερές μας προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ας αφήσουμε τον μεγάλο Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο να μας μεταφέρει με τρόπο μοναδικό στο κλίμα των ημερών: «Έλα πολύτιμε Υιέ του Θεού, μεγάλε Υιέ του Υψίστου. Ρίψε το βλέμμα σου στην ανθρωπότητα, που κλονίζεται κάτω από το βάρος της δυστυχίας της. Ρίψε το βλέμμα σου και πρόσεξε ότι τα πάντα σκιρτούν για την εποχή που θα φέρεις».


(Κ. Μπούζας: ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ,2008)